نویسنده : دکتر Richard M. Plotzker
10مارس 2022- تجربیات فردی و جمعی 2 ساله ی ما از کووید، که زندگی ها و دیدگاه ها را تغییر داد بدون شک به عنوان یکی از آن رویدادهای جهانی ثبت خواهد شد. پدربزرگ و مادربزرگ من در مورد افسردگی صحبت می کردند، والدینم در مورد جنگ جهانی دوم، و پزشکان معاصر و اکثر آمریکایی های معاصر احتمالاً خاطرات 11 سپتامبر و وقایع مربوط بهCOVID را به نسلهای بعد منتقل خواهند کرد.
هر یک از این نقاط عطف به سهم خود انشعابات مفیدی داشته اند: از سیستمهای اقتصادی باثباتتر، تا ایجاد آژانسهای بینالمللی برای جلوگیری از جنایات، تا مقابله با برخی از مشکلات بهداشتی که تجربهCOVID به ما نشان داد. ما واقعاً از خدمات سلامت از راه دور کمک گرفتیم و دریافتیم که باید واقعاً برای به حداقل رساندن نابرابری ها در سلامت اجتماعی قاطعانه تر عمل کنیم. اما حفظ فاصله از یکدیگر با سرسختی بیشتر از قبل، برخی از پیامدهای نامطلوب سلامتی مرتبط با انزوای اجتماعی و تنهایی را نیز آشکار کرد. این موارد قبل از همهگیری شناسایی شده بودند، اما با کاهش زمان دیدارهای حضوری و نزدیکی به یکدیگر، تنهایی به عنوان یک عامل اجتماعی تعیینکننده ی سلامت که با پیامدهای نامطلوب همراه است، توجه بیشتری را به خود جلب کرده است.
اگرچه تعیین اینکه چه کسی بطور عینی در طولانی مدت تنها است یا تنها نیست، مانع از تجزیه و تحلیل تأثیرات آن بر سلامتی شده است، یک نظرسنجی مهم، مطالعه ی رشد بزرگسالان هاروارد، از زمان شروع آن در سال 1938، حجم عظیمی از داده ها را جمع آوری کرده است. برای این مطالعه از دانشآموزان و گروهی از جوانان «شهر مرکزی» ثبت نام شد و هر 2 سال یکبار با آنها تماس گرفته شد و هر 5 سال یکبار ارزیابی فیزیکی از آنها صورت گرفت. در سال 2001، شرکتکنندگانی که در 70 و 80 سالگی زنده مانده بودند، مورد ارزیابی قرار گرفتند تا ببینند که زندگی آنها را از نظر سلامتی به کجا رسانده است.
محققان احتمال طول عمر را تا آن سن به عنوان عواملی که تحت کنترل فرد نیستند، مانند سابقه خانوادگی یا بیماری در سن 50 سالگی که طول عمر بیشتر را محدود می کند، و عواملی که در اوایل زندگی تحت کنترل آن ها بوده اند، مانند داشتن چالش ذهنی در کار یا سیگار نکشیدن، طبقه بندی کردند. بهترین نتایج با ثبات روابط اجتماعی، مرتبط بود- در درجه اول ازدواج، اما همچنین شبکه های خانواده و دوستان گسترده که افراد می توانند به عنوان توانایی های تطبیقی خود روی آنها حساب کنند.
اگرچه بسیاری از مقالات منتشر شده مربوط به تنهایی و پیامدهای سلامتی از کتابشناسی های روانپزشکی و علوم اجتماعی سرچشمه می گیرند، برخی از مقالات مربوط به ارزیابی های پزشکی در ایالات متحده و چین وجود دارد. اگرچه هر مطالعه تنهایی را به عنوان یک متغیر با همبستگی مستقل با مرگ و میر طی 6 سال نشان داد، مطالعات همچنین با عوامل مخدوش کننده ای دچار محدودیت شده بودند، از جمله تنهایی گزارش شده توسط خود افراد. بهویژه، افرادی که در سنین بالاتر با محدودیتهای سلامت، دچار موانع فیزیکی برای برقراری ارتباط با افراد دیگر در خارج از خانهشان شده بودند. تنظیم برای ناتوانی مرتبط با سلامتی که قبلاً ایجاد شده بود، تأثیر تنهایی را به عنوان یک عامل مستقل تا حد زیادی کاهش داد. علاوه بر این، سرمقاله همراه با مطالعه ای که در ایالات متحده انجام شده بود، تلاش کرد حمایت اجتماعی قابل اندازهگیری ارائه شده از بیرون، و نه همیشه داوطلبانه، را از ارزیابی ذهنی احساس تنهایی، جدا کند.
این مطالعات قبل از همه گیری منتشر شده اند، بنابراین، تأثیر همهگیری بر تنهایی و در نتیجه سلامت، بیشتر توسط افراد جوانتر و سالمتر مخدوش میشود و هیچ تغییری بیشتر از تغییر از مشارکت اجتماعی کامل به محدودیتهای اجباری در مدارس، محلهای کار و مراکز تفریحی نیست. از سوی دیگر، همانطور که نظرسنجی طولی هاروارد نشان میدهد، سرمایهگذاری در ثبات اجتماعی در سنین پایینتر که طی دههها ادامه مییابد، در سنین بالاتر نتایج خود را نشان می دهد. بنابراین ممکن است چندین دهه طول بکشد تا تأثیر فعالیت های محدود شده ی ما در نتایج سلامتی ما نمود یابد.
تاثیر آن بر اختلالات غدد درون ریز چیست؟
در میان این محدودیت ها، چند مطالعه در مورد تأثیر تنهایی بر اختلالات غدد درون ریز شروع به ظهور کرده اند. مطالعه ای در دو بیمارستان نظامی در عربستان سعودی گروهی از بیماران مبتلا به کم کاری تیروئید تحت درمان را بررسی کرد. محققان یک نظرسنجی استاندارد معتبر برای ارزیابی شدت تنهایی انجام دادند. آنها بین مدت کم کاری تیروئید و نمره تنهایی یک همبستگی پیدا کردند. شیوع تنهایی در میان گروهی متشکل از 231 مصرف کننده ی لووتیروکسین 16 درصد بود. نمونه نسبت به مطالعات بزرگتر ایالات متحده و چین کوچک بود، بنابراین نمی توانست برخی از همبستگی های پذیرفته شده را با سن و سیگار کشیدن نشان دهد. این مطالعه علل کمکاری تیروئید را به گروههای خودایمنی و پس از جراحی تفکیک نکرد، همچنین بین بیماریهای تحت درمان و درمان جایگزینی هورمون تمایزی قائل نشد، بنابراین هنوز چیزهای زیادی باید بررسی شود.
یک بررسی گسترده در سال 2015 از شرایط پزشکی مزمن و تنهایی، فقط شامل یک مطالعه، بود که سهم تنهایی در خطر دیابت را بررسی می کرد، اما به طور قابل توجهی ارتباط بیشتری بین تنهایی و سندرم متابولیک پیدا کرد. اگرچه پیشرفت از سندرم متابولیک به دیابت به خوبی ثابت شده است، اما میزان پیشرفت آن در بین افرادی که از قبل تنها بوده اند، بی نتیجه باقی ماند.
یک مطالعه، که در سال 2020 منتشر شد، شامل دادههایی از مطالعه ی ادامه دار در انگلیس بر روی پیری است. این مطالعه از سال 2004 دادههای مربوط به تنهایی را جمعآوری میکند و هر 2 سال یک بار شرکتکنندگان را مورد ارزیابی مجدد قرار میدهد. این مطالعه همچنین بین انزوای اجتماعی، که با ترتیبات زندگی اندازهگیری میشود، و نشانه ذهنی تنهایی، که توسط یک پرسشنامه استاندارد و معتبر ارزیابی میشود، تمایز قائل میشود. شرکتکنندگانی که در سال 2006 دیابت نداشتند، چه از طریق اظهارات شخصی و چه با افزایش A1c، برای شروع دیابت در 10 سال آینده، پیگیری شدند. در پایان دوره زمانی، حدود 6.4 درصد از 4112 شرکت کننده به دیابت مبتلا شده بودند. در مقایسه با افرادی که قند خون خود را در محدوده ی نرمال حفظ کردند، شرکتکنندگانی که به دیابت مبتلا شدند، خطرات بیشتری برای افسردگی قبلی، شاخص توده بدنی بالاتر، فشار خون بالا و خطرات ناشی از محدودیتهای مالی داشتند. نمرات تنهایی نیز از نظر آماری خطر قابلتوجهی را ارائه داد، اگرچه امتیازات انزوای اجتماعی، آنطور که آنها آن را تعریف میکنند، نبود.
تجربه ما از کووید، چالشهای قبلی را اغراقآمیز جلوه داده است و سهم خود را در چالشهای جدید ایجاد کرده است. پزشکانی از میان ما که تعداد زیادی از بیماران سالمندان را در مطب خود داریم، به خوبی میدانیم که برای بسیاری از افراد مسن، مراجعه به پزشک خستگی آنها را از بین میبرد. برای برخی، این قابل اعتمادترین ارتباط اجتماعی آنهاست. پزشکی از راه دور، مزایای پزشکی خود را دارد، اما بر اساس تجربه افرادی که فقط برای ملاقات با پزشک به بیرون مراجعه می کنند، تنها ارتباط خود را با جریان زندگی از دست می دهند: سوار شدن در اتوبوس، ورود به سیستم با نگهبان ورودی، گپ زدن با مسئول پذیرش، شوخی کردن با دیگران در اتاق انتظار، و با هم خندیدن در حال تماشای یک فیلم در اتاق انتظار.
در اتاق معاینه، وقتی آنها را معاینه ی فیزیکی می کنیم آنها لبخند میزنند. این ارتباط نیز با تله مدیسین از بین می رود. تنهایی اینجاست که ایجاد می شود و اگرچه نسبت به عوامل خطر کلاسیک کمتر در بیماری قلبی و مرگ و میر نقش دارد، اما به نظر می رسد که در انتشارات پزشکی به اندازه کافی مورد مطالعه قرار نگرفته است و ما یا کارکنانمان از بیماران خود به اندازه ی کافی سؤال نمی کنیم. از بین عوامل اجتماعی که بر نتایج سلامتی تأثیر میگذارند، ما تمام تلاش خود را برای بهبود آن میکنیم، این ممکن است یکی از قابل اصلاحترین موارد باشد.
منبع:
https://www.medscape.com/viewarticle/969675